Het kwam toevallig ter sprake; tijdens het bereiden van een couscous MacCheese op koosjere wijze beweerde hij dat mensen kwaad of verdrietig worden wegens (de aanmaak van) bepaalde stoffen in hun bloed, terwijl zij dacht dat wij boos of verdrietig worden wegens bepaalde gebeurtenissen, dingen die ons overkomen en die dan zorgen voor de aanmaak van bepaalde stoffen die dan in het bloed beginnen te circuleren. Misschien viel er voor beide standpunten iets te zeggen, maar voor een aankomend apotheker was haar visie niet zo interessant, net zomin als de homeopathie dat was, want daar kocht je geen brood mee. Des geloofde in de zelfregeneratieve kracht van het individu, de helende kracht van het zelf en zij vertelde hem hoe haar vader vroeger wratten verwijderde bij dorpsgenoten die Alles hadden geprobeerd en bijgevolg hopeloos waren en dat ging zo: hij nam een strootje met een knobbel erop, dat hij bij volle maan begroef onder het prevelen van een spreuk. De wrattendrager van zijn kant moest enkele weesgegroetjes bidden en een kaars aansteken. En klaar was Kees! 'Wat zeg je daarvan?' Hij zei dat hij dergelijke gebruiken ook nog kende, 'met soms verbluffend resultaat', van in Marokko waar het wemelde van de genezers, maar dat de moderne artsenij nu eenmaal een verdienmodel is - met een ingebouwde contradictie: werkt een middel te goed, is het te afdoend, dan speel je je klandizie kwijt - en dat als iedereen nu begon te denken als zij, hij zijn handeltje kon oprollen nog voor hij goed & wel begonnen was. Des troostte hem met de gedachte dat mensen zich voor de apotheek zouden blijven verdringen voor hun Alka Selzer, want hun kop stond op springen waarop hij abrupt, zonder overgang, over die aardbeving begon, de ergste die Marokko ooit had meegemmakt. In 1960. Kort voor middernacht. In Agadir. Op 29 februari godbetert, een dag op overschot! De kasbah op de berghelling werd zowat volledig weggeveegd. In 15 luttele seconden vielen er meer dan 12.000 doden en Hassan II werd als Grand’Sauveur aangesteld en… Des luisterde al niet meer. Die aardbeving… plots geen zin meer in auberginesoep met kikkererwten. Zij stevende naar huis. Dare-dare. Keek op de kaart van Marokko - die hing sinds kort boven haar bed, ze wist ook niet wat haar op zulk een nuffig idee had gebracht, maar het voelde vertrouwd aan, als ging zij slapen 'under African skies'; de nacht gevuld met ijle Berberkreten
- en wist: het was niet aan de kust geweest, maar in de bergen. En ook niet in 1960, maar veel eerder, ergens in een vorige eeuw. Tijdens het siësta-uur. Het tromgeroffel, het feestgedruis, steeg op uit het dal tot waar zij zat. Hoog & droog in de heuvels met zicht op het dorp. En toen was er dat gegrol als van de aanrollende donder, maar dan ondergronds, en de aarde schudde zich als een natte hond en overal was er stof en steen en gruis. In het dorp werd het stil. Muisstil. En Desdemona begon onbedaarlijk te schreien..
Des was de daaropvolgende dagen danig onder de voeten. Haar leven stortte in. Wegens die terloopse vermelding van een aardbeving in Agadir in 1960 waarvan zij 'wist' dat die zich elders had afgespeeld en dat zij er getuige van was geweest... maar dat kon toch helemaal niet?! Desalniettemin sliep zij 'n paar nachten onder haar bed (drama queen!). Droomde over een slang… Dagenlang doolde zij rond, moederziel alleen, in de heuvels met zicht op die verwoesting en toen was er die slang die ook honger had en die zware steen waarmee zij... die zware steen die de kop van de slang verbrijzelde! Nog meer vernieling! En hiermee sloeg de deur van de ‘herinneringen’ dicht. Donkerte, duisternis, vergetelheid... voor 1 hele lange tijd.
