HET ALBUM


‘ELKE KRIJGER HEEFT DE PLICHT EEN ALBUM SAMEN TE STELLEN,’ zei don Juan, 'een album dat
een beeld geeft van zijn persoonlijkheid, een album dat de neerslag is van zijn leven.’
‘En waarom zou zoiets een album heten, don Juan?’ vroeg ik korzelig.
‘Gewoon, omdat het een album is,’ zei hij. ‘Bovenal is het een verzameling van
herinneringen, mentale foto’s van bijzondere gebeurtenissen.’
‘Bijzonder, in welke zin?’
‘Bijzonder, omdat die gebeurtenissen bepalend waren voor je leven. Ik stel voor dat jij zo'n
album samenstelt aan de hand van alle voorvallen die een onvergetelijke indruk op je maakten.’
‘Geen moment in mijn leven, geen voorval dat geen beklijvende indruk op mij maakte, don Juan!’
verzekerde ik hem plechtig, mij gelijk pijnlijk bewust van de absurditeit van deze verklaring.
‘Toch niet,’ zei hij met pretlichtjes in zijn ogen - zo te zien vond hij mijn reactie immens
vermakelijk - ‘niet ieder voorval bleef jou voor altijd bij, maar er zijn er wel een paar,
een handvol incidentjes, waarvan ik zou zeggen dat ze je getekend hebben, dat ze je de weg 
gewezen hebben. Doorgaans gaat het om onpersoonlijke dingetjes, voorvalletjes, akkefietjes waar-
bij wij slechts zijdelings betrokken zijn en toch hebben zij een diepe, persoonlijke betekenis.’
‘Niet dat ik tegendraads wil zijn, don Juan, maar, geloof me, zowat alles wat mij tot hiertoe 
overkwam, behoort tot die categorie’, zei ik, pertinent wetende dat dit niet zo was. {…}
‘Ho maar, zo'n album is geen vergaarbak van banaliteiten, noch een samenraapsel van dwaze kiekjes,
noch een inventaris van al de dingen die je hebt geleerd, een uitstallen van je levenservaring. {…} 
Integendeel, het samenstellen van zo’n album is een oefening in discipline en onthechting. 
Zie het als een daad van oorlog.’ {…} 
Toen ik dit hoorde – het verheffen tot een oorlogsdaad van dit soort duffe klus – ontplofte ik
en ik haalde naar hem uit met al het venijn dat in mij zat: ‘Het idee dat het hier gaat om een
oprakelen van non-events is op zich al moeilijk te vatten,’ raasde ik, ‘maar dat jij dat dan 
een album noemt en een oorlogsdaad op de koop toe, dat gaat mij te ver; dat is veel te obscuur
voor mij, te hermetisch. En als een beeld te hermetisch is, verliest het zijn betekenis!’
‘Vreemd' repliceerde hij kalm, 'voor mij is het net andersom. Het is zonneklaar voor mij 
dat zo’n album een oorlogsverklaring is. Ik zou het ook niet anders willen {…} Mijn eigen
album, mijn persoonlijke oorlog, vereiste een uiterst lucide, rigoureuze en onverbiddelijke 
keuze. En zo is het een natuurgetrouwe weergave geworden, een overzicht, een cataloog
van de onvergetelijke momenten in mijn leven en alles wat daartoe geleid heeft. In mijn 
album staan die dingen die, voor mij althans, van betekenis zijn en blijven. In mijn ogen 
is zo’n album uiterst concreet, zo concreet dat je er de wereld mee in brand kan steken.’

 Uit Carlos Castañeda, The active Side of Infinity 
 HarperCollinsPublishers Inc., 1998, pp. 6-10