Het Sprekende Hert
Op een dag, in het hoogste kleuterklasje van de nonnenschool, kwam er een pater op bezoek. Hij had een di-a-pro-jec-tor bij. En een bak vol gekraste dia's die HET LEVEN VAN SINT-HUBERTUS verbeeldden.
Sint-Hubertus, een verwoed jager, was zóó vergroeid met zijn boog dat zij één span waren. Samen trokken zij d'eropuit om wild te schieten. En op een dag in het bos kruiste een hert hun pad. Huub spande meteen de boog, maar liet hem even snel weer zakken. Want het hert keek hem aan met grote omfloerse ogen en het droeg tussen zijn gewei een schitterend kruis. God had dit hert gezonden, zoveel was zeker, want het zei tegen Huub dat hij voortaan zijn boog aan de wilgen kon hangen… Dat God van hem verlange dat hij een abdij ging bouwen om zo beschaving te brengen onder de Walen. Een duif zou hem nog laten weten waar die abdij precies moest komen (allicht niet pal naast de heirweg, maar op de meest afgelegen plek in het diepe Ardense woud). God had alvast het pad geëffend, zei het hert nog, door in Zijn goedertierenheid en Hemelse voorzienigheid Huubs vrouw en kind tot zich te nemen. Einde van het verhaal.
Desdemona, zittend, temidden van een schare rumoerige bewonderaars, op een lessenaar, achter in de verduisterde klas, verdoet haar tijd met kattekwaad. Velpon snuiven was een geliefde bezigheid. Tersluiks proberen de brave beentjes-in-de-bank vast te binden aan de bank met de linten van hun schort was een spannender exploot dan de bouw van een kathedraal, of een muffe abdij, maar toch viel Desdemona stil… Dat hert…
D’er was iets met dat hert…
Zij had ook zo’n hert gezien!
Maar waar?
Het had tussen de bomen gestaan.
En het had naar haar gestaard.
Het stond… in een bodemloze stilte. En het was geen hert, het was een hinde... geweest.
Het had geen gewei en het had geen kruis, maar waar…?
Het stond in een bodemloze stilte.
Het stond in een boog in de tijd tussen de hoge loofbomen, confetti van licht, en het had naar haar gestAArd met grote gelakte ogen. Het stAArde Desdemona aan en het vuurde woorden op haar af, maar wat...? Het had in gedachten gesproken met de felheid van een order. Het had haar iets bevolen. Maar wat? Iets dat zij, zij, Desdemona, op staande voet moest doen. Maar wat? Zij was het vergeten! O wee, Demona, dat zij zo snel vergat… Wat moest zij nu doen om te voorkomen dat de pijlen van Gods toorn zich zouden richten op wie of wat?
Desdemona, plots een kleuter met een missie, stormde op de pater af en trok aan zijn mouw.
‘Pater, pater! Ik heb ook een hert gezien!’
Het hele idee was dat de pater wel wist wat het hert had gedacht. Tenslotte wist hij ook wat het tegen Sint-Hubertus had gezegd en dat was héél lang geleden (8ste eeuw). Zij wist niet waar en het had niets gezegd en ook geen kruis, geen zeventak, maar het had zo raar naar haar… gestAArd en het had iets gedacht en wist de pater nu wat dat hert had gedacht?
De toorn Gods daalde ter plekke op Desdemona neder, want de pater, die tot kort voor dit opgewonden gesnater zijn blik had laten dwalen over het schonkige lijf van zuster Madeleine die de slome, heupwiegende gang van negerinnen had, richtte zijn vlammende ogen in een flits op Desdemona en verkocht haar daar een watsch! dat haar oren ervan tuitten.
‘Vipère!’ ontplofte de pater.
Desdemona wist zich door zuster Madeleine verslagen.
‘Weet jij wel wat ik doe met zo'n keutel als jij die zo de spot met mij durft te drijven? Die mag van mij nooit naar de mis en kan zijn communie wel vergeten!’
De mis??? Daar had Desdemona nog niet aan gedacht! Was het daar dat men het antwoord had? Wisten zij daar wat dat hert van haar wilde en waar het bermhuis was? Desdemona stak haar vinger in haar zinderende oor, knikte en nam wraak.
‘Zuster MadelÈÈÈne is naar de rÈÈÈfter,’ zong zij treiterig.
Pater stoof de deur uit, Madeleine achterna.
Desdemona nam zich voor haar moeder te vragen haar mee te nemen naar de mis.
