Mater dolorosa...
Het enige positieve dat Desdemona aan haar zelfmoord overhield, was 1 BH. Zo’n kanten gevalletje waar alles uitpuilde. Haar moeder had ‘m gekocht toen zij nog in het ziekenhuis lag.
Haar ‘hersenvliesontsteking’ had op school enige deining veroorzaakt*. Zij wilden er Alles over weten. Des haalde haar schouders op & zweeg. De leraars en de notabenen knikten veelbetekenend**.
De hersenvliesontsteking (en dan de 1ste paniekerige berichten van haar moeder dat zij op sterven na dood was), het gewichtsverlies (Des had nu het model van een model, maar dan mèt borsten) hadden haar status opgekrikt. Nu viel het al eens voor dat de studiemeesteres tijdens de speeltijd met haar 1 praatje maakte. En zij zei o.m. dat zij het ronduit schandalig vond, zoals de school haar had behandeld. Desdemona vertrouwde het niet, die plotse opstoot van sympathie. Zij haalde haar schouders op & zweeg. En zelfs de turnlerares nam het 1 keer voor haar op, toen haar klasgenoten de spot dreven met haar nieuwe ondergoed.
‘Desdemona heeft tenminste iets om mee te pronken.’
Meisjes van 14 hielden kakelende gesprekken over borsten en de rode vlag. Desdemona had geen last van de rode vlag en dat was maar goed ook. Het was niet iets om naar uit te kijken. Geregeld zat zo’n tutje op de bank, met alles wat zij aan waardigheid kon meesteren, tijdens de turnles. Of net voor het zwemmen gaan, werd er met Madame Hex gefezeld. Rooie oren... Ongetwijfeld de rooie vlag! Het slachtoffer moest dan achterblijven en mocht niet mee. Desdemona deed alles mee. Voor & na de turnles werden torso’s vergeleken. Borstjes ter grootte van 1 erwt werden betast en geprezen. Pronk, Pronk en nog ‘s Pronk. Desdemona deed niet mee.
En op een dag, tijdens de les biologie, begon haar linkertepel te jeuken. Hij stond stijf rechtop, dik als 1 potlood, en schuurde tegen de voering van haar nieuwe lingerie. Heel die zone zwol en stuwde en toen Desdemona angstvallig keek, zag zij 1 grote plek op haar bloes. Het kind verstijfde. Het kon niet anders of er kwam melk uit haar borst, zo’n plakkerig, blauwig vocht en het rook mierzoet! Het liet grote kringen na op haar bloes. Paniek!
Na de les spoedde Desdemona zich naar het secretariaat.
‘Ik heb 1 probleem’ deed zij nerveus.
De dames achter hun tikmachines lachten.
De secretaris verliet discreet het lokaal.
‘Maar kind, daar hebben wij 1 oplossing voor’ en zij zwaaiden met 1 dik pak.
Maandverband.
‘Nee,’ zei Desdemona haperend, ‘het zit vanboven’.
¿De dames niet-begrijpend.?
‘Het zit hier’ deed Desdemona blozend.
Zij sloeg haar jasje open en een storm brak los.
‘Hoe was zoiets bij god mogelijk?’
Een dikke 5 minuten werd Desdemona ondervraagd en aangegaapt, als was zij een monster van Mars en haar lippen begonnen te trillen en de tranen drupten op haar bloes. Zij wist zich geen raad van schaamte, Desdemona.
‘Ziet dat daar staan,’ sneerde de studiemeesteres, ‘net een mater dolorosa!’
En in 1 flits zag Des het gebeurde. MATER DOLOROSA! Dat had Dody ook gezegd. Dody, die haar ’s nachts was komen halen – Get thee to zhe nannery! – en voor zij het wist, was zij in 1 kribbe beland en gestript tot op haar lenden en kreeg zij 1 roetzwarte pop in haar armen gedrukt - enorme karbonkels in een waterkop, blinkende ogen die Alles wisten, dat mormel wist verdomme meer dan zij! - en Dody legde hem aan en zij liet hem van schrik bijna vallen.
‘Ssssht,’ deed Dody, ‘Ssssht.' En 'Isn’t this a beautiful baby? Don’t you have a beautiful baby?’
Desdemona rukte de zuigeling van haar borst en gaf hem terug.
‘Ik hoef ‘m niet. Neem jij ‘m maar.’
‘Tuttut,’ deed Dody, ‘he ain’t finished yet’ en weer legde hij hem aan en zijn blik verried dat hij geen tegenspraak duldde. En Desdemona zat daar, in die hagelwitte, grafstille tombe waar wanden zich naadloos splitten tot deuren en dan weer wanden werden. Het geslok van de ‘baby’ was duidelijk te horen. Haar tranen pletsten op zijn waterkop. De baby stAArde haar aan met zijn schuine satansogen. Zij werd door dit scharminkel leeggezogen en Desdemona was zóóó beschaamd, hier zittend, half naakt, met dat kreng dat zich aan haar had vastgezogen. Het klauwde naar haar borst en Desdemona huilde tranen met tuiten.
‘Mater dolorosa’ zei Dody en hij schudde geamuseerd het hoofd. ‘Andere moeders zijn opgetogen, oerblij als zij hun baby zogen mogen en jij huilt erbij. Mater dolorosa.’
Desdemona draaide op haar hielen en liep weg. Als haar heimelijke vriendjes hierachter staken, kon het secretariaat haar niet helpen. Door de schok was het lek trouwens gestopt.
Maar ’s anderendaags begon het weer. En deze keer had Des niets in de gaten. Totdat Leslie, het vetzakske van de klas dat schabouwelijke tekeningen kraste in zijn lessenaar, opeens naar haar wees en riep:
‘Kijk! Kijk! Des lekt uit d’er tiet!’
En ja! En nu was het de rechterborst! Desdemona veerde op en rende naar buiten. De leraar kwam haar achterna, grote hilariteit in de klas, maar Desdemona spurtte naar het fietsenhok en was de poort al uit voor hij de trap afkwam.
Die avond pinde Des 1 briefje op haar kussen. Voor Dody. Zij legde het gebeuren haarfijn uit. Zij vroeg hem met z’n nieuwe spel te stoppen, want het maakte haar belachelijk in de klas (en zij las haar bede 3 keer na, want als Dody op een schrijffaut stootte, dan was het van ‘En ik ken jouw taal beter dan jij!’ en dat klonk dan alsof zij maar in de bomen moest gaan bommelen en dan zei Demona vrank:
‘En jouw lange armen dan? Dat komt toch ook van aan de takken te hangen?’ (maar de heimelijke vriendjes hingen niet in de bomen. Water was hun element. Water en het vuur van hun ogen) en deed zij Dody lachen. Hij spreidde zijn ellenlange stokken als een vogelschrik, sprong op zijn hurken, krabde zich daar waar bij normale wezens ribben zitten, gromde ‘Ouhouhouh’. (Oh Dody, I dote on you).
’s Anderendaags was het briefje weg. En zo ook het lek. Kwam niet meer terug. Maar op school gonsde het van geruchten. Over A’dam en de abortusbus.
* Het zwembadwater was getest en proper bevonden.
**En dachten aan Aken of Amsterdam en de abortusbus, maar daarvan had Des geen benul.
